Partida Rol por web

Dado que non hai moito tempo miro cara os meus compañeiros:

- Vou cambiar un pouquiño, non teñades medo seguirei sendo eu.

Dito isto comezo o ritual para mudar en lobishome. Comeza cun escozor pola pel. Despois a pel queima aínda que non doe. Comezo a sentir como o meu corpo se enche de pelo os músculos aumentan, as costelas se ensanchan, as pernas cambian saeme rabo, o fuciño, as orellas, as gadoupas. Todo o meu corpo muda. Debería doer, pero non doe, sinto a dor que debería ter, mais non teño dor. Cando abro os ollos e miro as miradas dos meus compañeiros non podo facer otra cousa que sorrir, e aullar cara o ceo en sinal de xúbilo, pois sempre que mudo en lobishome sinto unha forza e unha ledicia dentro de min que non teñen límites.

Xan apareceu correndo rúa abaixo. Levaba o escudo ás costas e a lanza apoiada nun ombreiro. Do estremo da lanza penduraba o pequeno saco coa equipaxe. Sorprendeulle a presenza do lobo e mailo lobishome, mais non era a primeira vez que se atopaba ante cousas similares.

Alcanzou ós outros nun intre. Parecía completamente despexado, inda mascaba algúns dos grans que lle dera Bren.  – ¡ Imos matar bechos.! – espetou antes de poñerse a camiñar cara onde se encontraba o rei.

Cun sorriso divertido miro a Gael.

Eu creo que agardarei un pouco máis... Por certo, ¿non terás piollos, non sí? Non quero ter que rapar, cousa mala.

Mirando ao resto dos meus compañeiros pregunto:

Ben, ¿Algunha idea? Os sidhe non son moi listos, de seguro que podemos tenderlles algunha trampa.

-Gracias, vello.-di Balgadrox mentres colle un dos grans e o mete na boca-¡Puagh!.

A faciana do mozo contráese co seu sabor. De súpeto, arrebata a botella que lle cedera a Xan e bota un bo grolo para baixala.

-Agarda Xan. Vou contigo. Sei manexar a lanza e a espada. Podería servir de axuda protexendo os muros.

 Pouco a pouco, os adarves das murallas vanse enchendo, ate tal punto que moitos guerreiros non caben neles e esperan detrás das portas. A axuda que o rei Mirrado recibiu era mais da esperada, posto que fai escasos intres, empezaron a chegar mais aliados, algúns carros con armas...incluso un pequeno grupo de Oisín. Así por enrriba haberá preto das 800 persoas entre guerreiros, exploradores, druidas e demáis xentes.

No adarve, xusto enrriba da porta, está o rei Mirrado, canda os dous homes misteriosos. Preguntando aos guerreiros, dicenvos que un deles é Cuculán o fero, guerreiro coñecido pola sua valía nas terras de Lugh e nos castros cercáns, e que o outro e un breixán descoñecido (nota: os breixáns son homes dunha nación lexana, nación que á sua vez está envolta en lendas misteriosas sobre monstros e ritos estranos. Pouco se sabe deles, máis non están "catalogados" como mala xente...so un pouco rariños).

Parece que os preparativos remataron xusto a tempo, pois cando os últimos guerreiros chegan, ao lonxe empázanse a divisar linguas de fume que parecen sair de fachos ou algo similar, son centos deles.

Xa teño a forma axeitada para a loita, collo as apócemas e póñoas no zurrón que coloco na miña cintura a modo de cinto por se me fan falta. Collo o látego e diríxome cara as murallas para defender aos arqueiros e demais guerreiros que leven armas a longa distancia e fago un aceno aos compañeiros para que me sigan, se queren claro.

Gael, faime un favor. Son un feiticieiro que coñece algo de maxia de lume, e estes bechos veñen dende a garganta do frío-Digolle mentres tento seguir o seu ritmo

Mentres, miro aos outros homes, semi bébedos- Por favor, se vades á baiuca cargade co alcol que poidades, eses bechos non han de disfrutar ardendo entre o licor de herbas. Ademáis, así podemos comportarnos con seriedade, ¿Non sí?-Digo cun sorriso irónico.

Podemos usar iso para frear as primeiras oleadas de sidhe. Non será dabondo, pero teremos algo por onde comezar.

Acariño o lobo que acabo de convocar e lle digo preto da orella:

Tí agarda ata que estén preto de nós, ¿vale? 

Balgadrox bota unha ollada polos arredores., supoñendo que nalgures estarán a montar un posto de intendencia onde conseguir equipamento axeitado para a batalla. Ten a súa espada, mais unha armadura de coiro, lanza e escudo non estarían de mais. Logo a cousa sería integrarse en algunha unidade de defensa e tentar de facer o que se poida.

Xan faille caso a Aldan e carga con un par de botellas de licor. Non era mala a idea que tivera o rapaz. Logo segue exactamente a mesma táctica que Gael, sube ata a muralla e fica detrás dos arqueiros. En principio non sería de moita axuda pero no caso de que os sidhe conseguisen rebasala muralla algén tería que detelos aló enriba. Ademais buscou unha posición da muralla preto da porta para estar preparado en caso de que conseguiran entrar por aló.

Graciñas compañeiro-Digo, cando vexo que o home trae unhas barricas con licor. -Se non vas a usar o arco, ¿poderías encargarte de repartir o bebedizo cando sexa preciso? -Digo, mentres preparo o meu arco e as miñas frechas.

Xa tomei posición na muralla, voto unha ollada rápida doulle un capón a Aldán e vou cara a baiuca, cando volvo levo todo o alcohol que podo e volvo a situarme na posición.

 A falta de que Zeltia conteste, cambiamos de escea.