Partida Rol por web

 Mira e olla o mundo, meu neto.

Desde aquí podemos ver moito destas terras... Val abaixo están os nosos, os lemavos. Se fósemos cara as pradarías de Lir atoparíamos os helenos, de redondos escudos, e, abaixo deles, os lusóns, de tristes cantigas.

Seguindo pola ribeira do Mar, coñecerías os cilenos, de grandes barcos; os libredóns, de grandes miragres; os tamarcos, de fortes cabalos  e os nerios, da fin do mundo. Dando volta, xa chegaríamos ás terras dos breogantes, de moita fachenda, e á cdade onde vive o Breogán. Logo virían os Libuncos, de sangue salgado; os ártabros, de ánima indómita e os trasancos, sen fogar.

Baixando de novo, verías os chairegos en carros veloces, e os lugóns en torres de pedra. Quizáis, polo rabo do ollo chegarías a ver os xigantes Piornáis nas curotas. E, con moita sorte, non atoparías nin os Lonbagdáir, de cara de xabaril, nin os Toisona, de ánima escura.

 O primeiro dos de agora e o derradeiro dos de antes.

Na escuridade da soidade, non había nada, e na nada vivía o derradeiro dos de antes, que era o Ancián.

E o ancián dixo: Fóra a soidade! Veña a terra!

E a terra emerxeu ó seu redor, e viu que así xa non estaba tan só, pois podía camiñar na procura doutros.

Pero non había outros, e o Ancián deuse conta de que xa non era o derradeiro, senón que era o primeiro, e a tristura que levaba consigo xa non foi tan fonda.

Logo, das súas mans, xurdiu a Semente do Espírito, que era parte da súa propia alma. E soterrouna na terra co seu furabolos.

 O Drú.

E na espera xurdiu o Tempo, que empurra polas cousas, e a Terra cambiou, pero a Semente do Espírito non xermolou. Isto entristeceu moito o Ancián e da súa tristura saíron as Bágoas, que caeron na Terra e alimentaron a Semente. E o Mundo chorou tamén, e as súas bágoas, que caían do ceo, alimentaron tamén a Terra. E a auga anegou moitas partes do mundo, formando o mar que coida agora Lir o mariño.

E a semente xermolou, e asomou por riba da terra. Pero non era dabondo, e o Ancián enrabiou, e na sua carraxe a súa face estalou en chamas e, elevandose ós ceos, o Ancián ardeu e ardeu...e o seu lume quentou e o seu Lume quentou a Terra e os Mares, e iluminounos e alumiñounos.

E a semente amosou o talo e as follas, e o ancián aledouse. E chamoulle Drú.

Pero viu logo o ancián que grandes pedras e altas rochas impedían que o Drú medrase e maldiciunas, berrándolles que nas súas curotas non chegaría nin a luz nen o calor. Estas avergoñadas, xuntáronse a milleiros e a Terra mudou de aspecto,  pois xurdiron outeiros, montes e montañas; e o Ancián chamou as Deusas das augas e estas baixaron do ceo. Saltaban das nubes ás montañas e, nos cumios, mudaban en auga pura que baixaba polas abas abaixo na procura das súas irmáns e do seu pai, Lir. E por iso os ríos fan viaxes tan longas. E o Ancián soprou un vento no Drú para limpalo de malas herbas e pedras. Gracias a todas istas cousas, o Drú medrou alto e rexo.

 O Drú arde.

Foi entón cando, ao ver ó seu pequeno, o Ancián chorou de ledicia. E o Drú, ao ver ó seu pai, tamén choruo. Ambos os dous xuntáronse nunha aperta de fraternidade. pero o Ancián era o sol, e o Drú era unha árbore. E o drú ardeu, e perdeu tres pólas.

E as tres pólas caeron cada unha nun lugar: unha caeu ardendo na terra, e dela naceron todos os animáis que alí camiñan. Outra ardeu no ceo, e dela naceron todos os animáis que alí voan. E a última caeu no mar, e dela naceron todos os animáis que alí nadan.

E o Drú descendeu e apagouse, pero as marcas do Lume do seu pai sempre o acompañaron, mais non como lebranza de odio, senón como lembranza de amor. Por iso doe tanto marchar da beira dun pai.

 O home carballo camiña.

E co tempo, o Drú camiñou con pés propios. E foi así como visitou cada  pradaría, monte, praia, val e braña da Terra..., e sentiuse moi só. Foi entón cando comezou a crear unhas sementes especiais á súa imaxe e semexanza. E o Ancián axudoulle a que xermolasen, e así naceron as árbores e plantas todas, as da terra e as do mar. Estas serviron de fogar, alimento e acubillo a todos os animáis, seus fillos.

Pero o Ancián reordou unha lembranza de tempos dos que ninguén pode recordar xa, agás él. Díxolle o Drú que antes de ancián foi mozo, e que naqueles tempos había criaturas que andaban e falaban con outras linguas distintas ás do vento e as follas. O drú preparou dúas sementes novas, pois sabía que ía precisar axuda. Desas sementes naceron os mouros ananos das montañas (que preparaban vales e outeiros) e os delgados elfos das fragas(que coidaban das fragas, brañas e pradarías).

Despois, o Drú creou moitas sementes, as Sementes da Xente, todas distintas, para poboar todos os recunchos do mundo.

 As sementes perdidas.

Porén, alguén se remexía no profundo. O Ancián foi o último, pero non o derradeiro. ou quizáis a escuridade non contaba, pois en realidade non era ninguén e mais se non era niguén, alguén era.

A Deusa do Sidh, a Raiña da Escuridade...a Dana.

A dana sabía dos plans do Drú. Co poder perdido, xa que fora derrotada na Idade Anterior, arrastrábase tras as pegadas do Drú co fin de lle roubar as Sementes da Xente.

Mais só conseguiu o seu obxetivo en parte, xa que a ollada do Ancián mancaba a súa pel e, despois de desenterrar algunhas das Sementes da Xente, volveu ao abeiro da escuridade en vocas soterradas descoñecidas mesmo para os ananos. E alí criou as sementes entre terra seca e augas velenosas.

 As sementes da xente xermolan.

Coa axuda do tempo e os coidados do Drú, as Sementes da Xente xermolaron. Cada unha nun lugar propio, un lugar axeitado para cada semente.

E destas sementes saíron todas as razas como as coñecemos, chamadas as razas da luz (mariños, Fir Bolg, Saefes...).

Pero na escuridade, a Dana tamén obtivo as súas razas, que nós chamamos razas do sidh, ou os Sidhe (Tuata da Dana, Vampiros, Trasnos, Fomoriáns...)

Ó ver que todas as razas tiñan algo, pero que tamén lles faltaba algo, o Drú preparou dúas razas novas que contivesen todas as vantaxes das demáis. Destas dúas últimas sementes saíron os homes e as mulleres.

O Drú deuse conta de que, por erro ou por despiste, ningunha das dúas razas podía ter fillos de por sí, pero que se xuntaban, os homes eran como os sementadores e as mulleres eran como a terra. Así, mesturáronse as dúas razas e obtiveron o nome de Guéghal.

Co paso do tempo, o noso pai, o home carballo Drú, retirouse a descansar...A ónde? Ninguén o sabe, mais disque repousa nunha fraga sagrada, vixiado por pequenos homiños que o coidan e o protexen de todo mal.

Durante moitos moitos anos, as razas conviviron xuntas...pero nin os mellores irmáns aturan sen rifar algunha vez, e por iso discutimos entre nós. Disque houbo unha gran batalla entre todas as razas da luz por repartir o mundo. E gañamos nos, os Guéghal. E por iso nós somos os que poboamos toda a Terra, e son os demais os que poboan covas escuras, montes pedrosos e mares picados.

 O noso destino.

Non teña dúbida: está no noso destino acabar cos nosos irmáns escuros polas penalidades que nos fixeron pasar, e prevalecer entre todas as razas da luz, pois somos os elixidos do Drú e do noso Avó, o Ancián, que non é outro que Lugh, o Vello.

E cando medres, fillo da miña filla, para tí serán Espada, Coiraza, Lanza e, sobre todo Coroa, para defender o teu castro dos noso inimigos e saber coidar da túa xente como o Drú coidou das súas sementes...

                                                                                                                              ...E o neno, entre sonos de inmesa ledicia, durmiu.